Η "τέχνη" στον καιρό της κρίσης

Να σας πω πρώτα μια καλησπέρα αφού έλειψα για λίγες ημέρες από το blog, και να σας εξομολογηθώ την στενοχώρια που με βασανίζει αυτόν τον καιρό.Όσοι είστε από την Ελλάδα το ξέρετε ήδη,αλλά οι φίλοι μας στο εξωτερικό πιθανόν να μην  γνωρίζουν τίποτα σχετικά.
Για τον θάνατο των φοιτητών που συνέβη πριν λίγες ημέρες πρόκειται,και  αιτία ήταν η έλλειψη χρημάτων για να αγοράσουν πετρέλαιο.
 Η χώρα μας κατρακυλά καθημερινά στον γκρεμό παρασύροντας κάθε μέσον επιβίωσης και κάθε βεβαιότητα  που υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια.
Οικογένειες μένουν χωρίς πόρους είτε γιατί έχασαν και οι δύο τις δουλειές τους, είτε γιατί πολλοί εργάζονται δίχως να έχουν πληρωθεί για μήνες και το κράτος πρόνοιας  δεν παρέχει κανέναν μηχανισμό στήριξης για τους περισσότερους.
 Τα κονδύλια για την παιδεία λιγόστεψαν και πολλοί, οι περισσότεροι φοιτητές, δεν έχουν δικαίωμα  σε στέγη και φαγητό, ενώ  κρατικά επιδόματα γι'αυτές τις ανάγκες παίρνουν ελάχιστοι.
Δεν ξέρω τι  μπορεί να παρηγορήσει  τους γονείς  αυτές  τις τραγικές στιγμές. Δεν έχω λόγια.
Καλό κουράγιο μόνο, και καλή ανάρρωση στους νέους που κατάφεραν να διαφύγουν τον κίνδυνο.
Η δυσφήμιση  όμως κατά των νέων  που εξαπέλυσαν κάποια  ιδιωτικά κανάλια της τηλεόρασης αλλά και πολιτικοί εν ενεργεία  την στιγμή που οι τρεις  από τους πέντε νοσηλεύονται ακόμη και είναι  σοβαρά, είναι απαράδεχτη.
Και η σιωπή ή η ανοχή  που έδειξαν πολλές γυναίκες σε αυτές τις εφιαλτικές συνθήκες (που θα μπορούσε να μεταφραστεί και σαν συναίνεση από κάποιους)με προκάλεσε να γράψω αυτές τις γραμμές. Και ναι, με ξένισε.
Η ευκολία  που έχουν οι ιθύνοντες να προσβάλλουν τη μνήμη των νεκρών φοιτητών προκειμένου να αποκρύψουν την τραγική τριτοκοσμική πραγματικότητα που βιώνει η χώρα και οι πολίτες της, δεν σας προσβάλλει;
Δεν θυμώνετε; Δεν αξίζουν δυο γραμμές  τα όσα συμβαίνουν;
Ναι με  χειροτεχνίες  ράψιμο και μαγειρικές καταπιανόμαστε εδώ  κυρίες μου, αλλά  οι περισσότερες είμαστε μάνες. Πως μπορεί να είναι σωστή  στάση ζωής η σιωπή και οι "αποστάσεις" σε τέτοιες στιγμές;
Ποιος θα μιλήσει για λογαριασμό των παιδιών σας; των παιδιών μας;
Συγχωρέστε με για το ύφος του λόγου μου, μα νιώθω πως  δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η τέχνη μόνο από "ζώντες ανθρώπους" μπορεί να εκτιμηθεί.